“Aptal Sarışın” Klişe: Marilyn Monroe’dan Paris Hilton’a, Toplumdaki Yanıltıcı İnançlar
‘Aptal Sarışın’ kavramı 20. yüzyılın başlarına kadar uzanan bir geçmişe sahiptir. O zamanlar bayanlar arasında sadece sarışınların hoş göründüğüne, erkeklerin sadece sarışın kadınlara ilgi duyduğuna inanılırdı. Bu nedenle, sarışın bayanlar toplumda sınırlı zekaya sahip olduğuna inanılan bir küme haline geldi. Bu yanıltıcı inanış, Marilyn Monroe’nun 1953’te ‘Playboy’da yer almasıyla popülerlik kazandı. Sarı saçları ve dolgun dudaklarıyla Monroe, ‘Aptal Sarışın’ konseptinin en bilinen simgesi haline geldi. Ardından 21. yüzyılda Paris Hilton gibi ünlülerin ortaya çıkmasıyla ‘Aptal Sarışın’ kavramı yeniden popüler oldu. Ancak bu tür yanıltıcı inançlar, insanların gerçek potansiyellerini gözden kaçırmalarına neden olabilir. Bu nedenle, ‘Aptal Sarışın’ klişesi gibi aldatıcı inançların bilincinde olmalı ve insanlara eşit ve onurlu davranmayı teşvik etmeliyiz. Gelin bu klişeye biraz daha yakından bakalım…
Kaynak:https://ansiklopedi.pub/entry/31113
Biliyorsunuz ki on yıllardır “aptal sarışın” tabiri toplumda yaygın olarak kullanılan deyimlerden biridir.
Kadının doğuştan gelen özelliklerini ifade eden bu kavram toplumda birçok ötekileştirmeye neden olmuştur.
Bu kavrama baktığımızda “sarışın” olmak çekici olmakla yakından ilişkilidir.
Sarı saçlar ve mavi gözler, Avrupa kültüründeki hoşluk algısının değişmesinde rol oynamıştır. Bu da reklamcılık, oyunculuk ve beyazperde gibi departmanlarda sömürüye yol açmıştır.
Çağdaş kabul görmüş kültürde, erkeklerin sarışın kadınları diğer saç renklerinden daha çekici bulması son derece basmakalıptır. Anita Loos’un 1925 tarihli ‘Beyler Sarışınları Tercih Eder’ (Erkekler Sarışınları Sever) adlı romanıyla bu fikir tamamen yaygınlaştı.
Örneğin eski zamanlarda yayınlanan reklamlarda sarışınların diğer insanlara göre daha eğlenceli ve daha az ciddi oldukları vurgulanmıştır.
Amerika’da olduğu gibi dünyada da sarışın olmak düşük zeka ile ilişkilendirilir. Bununla birlikte, uluslararası bilimsel araştırmalar, doğal olarak sarışın olanların, Afrikalı Amerikalı veya esmer kadınlardan daha yüksek IQ’ya sahip olduğunu göstermiştir.
Ayrıca, sarışın kadınlar genellikle yalnızca “zekadan çok görünüşe önem veren kadınlar” olarak algılanır.
Ayrıca insanoğlu, sarışın kadınların esmer kadınlara göre daha az ciddi olduğu düşünülür. Bu tarz cinsiyetçi yaklaşımlar ilk olarak 1775 tarihli ‘Les Cuiosites de la Foire’ oyununda seyirciye hiciv yoluyla sunulan Rosalie Duthé karakterinde görülmüştür. Bu karakter konuşurken hep duraksar ve çevresindekiler tarafından aşağılanır. Brezilya’da bu, sarışın kadınların ahlaksız olarak tanınmasından bu kadınların hor görülmesine kadar pek çok spekülasyona yol açtı.
Alfred Hitchcock da “aptal sarışın” algısını kullananlardan biri. Sinema salonlarının bitişlerindeki ters köşeler anlaşılmasın diye daha çok sarışın karakterleri ön plana çıkarmıştır.
Örneğin Reese Witherspoon bu oyunculardan biri. Harvard Hukuk Fakültesi’nde başarılı olmuş ‘aptal sarışın’ bir karakteri canlandırarak bu algının karşısında bir karakter yaratmıştır. Bunların yanı sıra genel olarak baktığımızda sarışın tabiri ‘kıtır’, ‘genç’, ‘şarap’ gibi pek çok sıfatı da beraberinde getirmektedir.
Peki “sarışın” kavramı günlük hayata nasıl entegre edildi?
Grace Kelly’yi bir yerlerden ısırıyoruz. To Catch a Thief’de (1955) “buz gibi soğuk sarışın” bir karakter olarak görünür.
Ancak Profesör Annette Khun, filmlerdeki “sarışın” algısını üç kategoriye ayırıyor.
-
Buz gibi sarışın: Tatlılığıyla içindeki ateşi söndüren sarışın klişesi.
-
Sarışın ‘bomba’: Erkeklerin gözünde doyumsuz bir cinsel dürtüye ve makul bir ‘fiyata’ sahip sarışınların klişesi.
-
Aptal sarışın: Açık fikirli ve doğal cinsel dürtüleri olan ama zeki olmayan sarışın klişesi.
